(1) नोड्सची हाय-स्पीड हालचाल आणि नेटवर्क टोपोलॉजीमध्ये अत्यंत डायनॅमिक बदल
UAV तदर्थ नेटवर्क आणि पारंपारिक तदर्थ नेटवर्कमधील हा सर्वात महत्त्वाचा फरक आहे. UAV चा वेग 30 ते 460 किमी/ताशी आहे. या हाय-स्पीड हालचालीमुळे टोपोलॉजीमध्ये उच्च गतिमान बदल होतील, त्यामुळे नेटवर्क कनेक्टिव्हिटी आणि प्रोटोकॉलवर परिणाम होईल. कामगिरीवर गंभीर परिणाम.
त्याच वेळी, UAV प्लॅटफॉर्मचे संप्रेषण अपयश आणि लाइन-ऑफ-साइट कम्युनिकेशन लिंकची अस्थिरता यामुळे देखील लिंक व्यत्यय आणि टोपोलॉजी अपडेट होईल.

(२) नोड्सची विरळता आणि नेटवर्कची विषमता
यूएव्ही नोड्स हवेत विखुरलेले असतात आणि नोड्समधील अंतर सहसा अनेक किलोमीटर असते. विशिष्ट एअरस्पेसमध्ये नोडची घनता कमी असते, त्यामुळे नेटवर्क कनेक्टिव्हिटी ही एक लक्षात घेण्याजोगी समस्या आहे.

व्यावहारिक ऍप्लिकेशन्समध्ये, UAV ला ग्राउंड स्टेशन्स, उपग्रह, मानवयुक्त विमाने आणि जवळील स्पेस प्लॅटफॉर्म यांसारख्या विविध प्लॅटफॉर्मशी देखील संवाद साधण्याची आवश्यकता असते. स्वयं-संयोजित नेटवर्क संरचनेत विविध प्रकारचे ड्रोन समाविष्ट असू शकतात किंवा श्रेणीबद्ध वितरित संरचना स्वीकारू शकतात. या प्रकरणांमध्ये, नोड्स विषम आहेत आणि संपूर्ण नेटवर्क विषमपणे एकमेकांशी जोडलेले असू शकते.

(3) मजबूत नोड क्षमता आणि नेटवर्क तात्पुरते
नोड्सचे संप्रेषण आणि संगणकीय उपकरणे ड्रोनद्वारे जागा आणि ऊर्जा प्रदान करतात. पारंपारिक MANET च्या तुलनेत, ड्रोन स्वयं-संयोजित नेटवर्क्सना सामान्यत: नोड उर्जा वापर आणि संगणकीय उर्जा समस्या विचारात घेण्याची आवश्यकता नसते.

GPS चा अनुप्रयोग नोड्सना अचूक पोझिशनिंग आणि वेळेची माहिती प्रदान करू शकतो, ज्यामुळे नोड्सना त्यांची स्वतःची स्थान माहिती मिळवणे आणि घड्याळे सिंक्रोनाइझ करणे सोपे होते.

ऑनबोर्ड कॉम्प्युटरचे पथ नियोजन कार्य राउटिंग निर्णयांना प्रभावीपणे मदत करू शकते. बहुतेक ड्रोन अनुप्रयोग विशिष्ट कार्यांसाठी चालवले जातात आणि ऑपरेशनची नियमितता मजबूत नसते. एका विशिष्ट हवाई क्षेत्रामध्ये, अशी परिस्थिती असते जिथे नोडची घनता कमी असते आणि उड्डाणाची अनिश्चितता मोठी असते. म्हणून, नेटवर्कचे तात्पुरते स्वरूप अधिक मजबूत आहे.